Жил-был снеговик. Жил он на опушке леса. Его слеили дети, которые прибегали сюда играть и кататься на санках. Они слепили три комка из снега, поставили их друг на друга. Вместо глаз вставили снеговику два уголька, а вместо носа вставили морковку. На голову снеговику надели ведро, а руки сделали из старых метел. Одному мальчику так понравился снеговик, что он подарил ему шарф.

Детей позвали домой, а снеговик остался один, стоять на холодном зимнем ветру. Вдруг он увидел, что к дереву, под которым он стоял, прилетели две птицы. Одна большая с длинным носом стала долбить дерево, а другая стала смотреть на снеговика. Снеговик испугался: «Что ты хочешь со мной сделать?» А снегирь, а это был он, отвечает: «Я с тобой ничего не хочу сделать, просто я сейчас съем морковку». «Ой, ой, не надо есть морковку, это мой нос. Посмотри, вон на том дереве висит кормушка, там дети оставили много еды». Снегирь поблагодарил снеговика. С тех пор они стали дружить.

Դա բակլան է։ Մի րոպե անգամ չկորցնելով` մի այդպիսի բակլա տնկեցի, և բակլան իսկույն սկսեց աճել։

Աճեց, աճեց ու շուտով հասավ Լուսնին։

― Ուռա՜,– գոչեցի ես և սկսեցի ցողունով վեր բարձրանալ։

Մի ժամից հետո Լուսնին հասա։

Կացինս գտնելու համար երկար ժամանակ կորցրի։ Լուսինն էլ է արծաթից, կացինն էլ. արծաթը, որ արծաթի վրա դնես, չի երևա։ Վերջիվերջո կացինս գտա  մի կույտ փտած դարմանի մեջ։

Ուրախ-ուրախ գոտուս մեջ խրեցի և ուզում էի ցած իջնել։

Բայց չհաջողվեց. արեգակը չորացրել էր բակլայի ցողունը, որը կտոր-կտոր եղավ ու թափվեց։ Վշտից լացս հազիվ պահեցի։

Ի՞նչ անել։ Ի՞նչ անել։ Մի՞թե ես էլ Երկիր չեմ վերադառնա։ Մի՞թե ամբողջ կյանքս պիտի անցկացնեմ այս սառած Լուսնի վրա։

Օ՜, ո՛չ, ո՛չ մի դեպքում։

Վազեցի իսկույն դեպի դարմանի կույտը և սկսեցի նրանից պարան հյուսել։ Պարանը կարճ դուրս եկավ, բայց ոչինչ։ Սկսեցի պարանով ցած իջնել։ Ձախ ձեռքով իջնում էի, իսկ աջով կացինն էի բռնել։

Շուտով պարանը պրծավ, և ես օդում կախված մնացի՝ երկնքի և երկրի միջև։ Սարսափելի էր, բայց գլուխս չկորցրի։

Երկար չմտածելով, ամուր բռնեցի պարանի ներքևի ծայրը, կացնով տվի վերևի ծայրը կտրեցի և կապեցի ներքևի ծայրին։ Այս բանն ինձ գետնին իջնելու հնարավորություն տվեց։

Բայց և այնպես Երկիրը հեռու էր և շատ անգամ պետք եղավ պարանի վերևի ծայրը կտրել և ներքևի ծայրին կապել։ Վերջապես այնքան իջա, որ քաղաքի տներն ու պալատները երևացին։ Մինչև գետնին հասնելը երեք կամ չորս մղոն էր մնում։

Եվ հանկարծ… Օ,՜ սարսափ… պարանը կտրվեց։

Ես գետնին ընկա այնպիսի ուժով, որ կես մղոն խորությամբ փոս գոյացրի։

Ուշքի գալով` երկար մտածեցի, թե այդ փոսից ինչպես դուրս գամ։ Ամբողջ օրը ոչ կերա, ոչ խմեցի, մտածում էի ու մտածում։ Եվ հանկարծ ելքը գտա. եղունգներովս աստիճաններ փորեցի և այդ սանդուղքով գետնի երես դուրս եկա։

Օ՜, Մյունխհաուզենը երբեք չի կորչի։

Բարեբախտաբար, ես հիշեցի, որ Թուրքիայում մի այնպիսի բույս կա, որը շատ արագ է աճում և, երբեմն, մինչև երկինք հասնում։

Դա բակլան է։ Մի րոպե անգամ չկորցնելով` մի այդպիսի բակլա տնկեցի, և բակլան իսկույն սկսեց աճել։

Աճեց, աճեց ու շուտով հասավ Լուսնին։

― Ուռա՜,– գոչեցի ես և սկսեցի ցողունով վեր բարձրանալ։

Մի ժամից հետո Լուսնին հասա։

Կացինս գտնելու համար երկար ժամանակ կորցրի։ Լուսինն էլ է արծաթից, կացինն էլ. արծաթը, որ արծաթի վրա դնես, չի երևա։ Վերջիվերջո կացինս գտա  մի կույտ փտած դարմանի մեջ։

Ուրախ-ուրախ գոտուս մեջ խրեցի և ուզում էի ցած իջնել։

Բայց չհաջողվեց. արեգակը չորացրել էր բակլայի ցողունը, որը կտոր-կտոր եղավ ու թափվեց։ Վշտից լացս հազիվ պահեցի։

Ի՞նչ անել։ Ի՞նչ անել։ Մի՞թե ես էլ Երկիր չեմ վերադառնա։ Մի՞թե ամբողջ կյանքս պիտի անցկացնեմ այս սառած Լուսնի վրա։

Օ՜, ո՛չ, ո՛չ մի դեպքում։

Վազեցի իսկույն դեպի դարմանի կույտը և սկսեցի նրանից պարան հյուսել։ Պարանը կարճ դուրս եկավ, բայց ոչինչ։ Սկսեցի պարանով ցած իջնել։ Ձախ ձեռքով իջնում էի, իսկ աջով կացինն էի բռնել։

Շուտով պարանը պրծավ, և ես օդում կախված մնացի՝ երկնքի և երկրի միջև։ Սարսափելի էր, բայց գլուխս չկորցրի։

Երկար չմտածելով, ամուր բռնեցի պարանի ներքևի ծայրը, կացնով տվի վերևի ծայրը կտրեցի և կապեցի ներքևի ծայրին։ Այս բանն ինձ գետնին իջնելու հնարավորություն տվեց։

Բայց և այնպես Երկիրը հեռու էր և շատ անգամ պետք եղավ պարանի վերևի ծայրը կտրել և ներքևի ծայրին կապել։ Վերջապես այնքան իջա, որ քաղաքի տներն ու պալատները երևացին։ Մինչև գետնին հասնելը երեք կամ չորս մղոն էր մնում։

Եվ հանկարծ… Օ,՜ սարսափ… պարանը կտրվեց։

Ես գետնին ընկա այնպիսի ուժով, որ կես մղոն խորությամբ փոս գոյացրի։

Ուշքի գալով` երկար մտածեցի, թե այդ փոսից ինչպես դուրս գամ։ Ամբողջ օրը ոչ կերա, ոչ խմեցի, մտածում էի ու մտածում։ Եվ հանկարծ ելքը գտա. եղունգներովս աստիճաններ փորեցի և այդ սանդուղքով գետնի երես դուրս եկա։

Օ՜, Մյունխհաուզենը երբեք չի կորչի։

Անահիտը ուներ 3400 դրամ, նա 400 դրամով մատիտներ գնեց, իսկ 1000 դրամով՝ ջրաներկ: Ինչքա՞ն գումար մնաց Անահիտի մոտ:

Լուծում

Պատ․՝

Նարեկը ուներ 1000 դրամ, նա իր գումարի կեսը տվեց Աննային, և Աննան ունեցավ 1500 դրամ: Սկզբում Աննան ինչքա՞ն գումար ուներ:

Լուծում

Պատ․՝

Այս տարի շատ հետաքրքիր էր ինձ համար: Մենք այս տարի անցել ենք բանաստեղծություններ, հեքիաթներ, առակներ, ընթերցել հետաքրքիր պատմություններ և վերլուծել դրանք: Մենք շատ ենք աշխատել մեր բլոգերում: Այցելել ենք թատրոն և Հայաստանի տեսարժան վայրեր: Այդ ամենը դուք կարող եք տեսնել այստեղ:Մայրենի

Մաթեմատիկա՝

Ինձ շատ է դուր եկել ֆլեշմոբի խնդիրները: Ես շատ եմ սիրում մաթեմաթիկա: Մենք շատ ենք լուծել խնդիրներ: Մենք սովորել ենք բազմապատկում, բաժանում, գումարում և հանում. Մենք անցել ենք պարագիծ: Ես սիրում եմ գրել բազմապատկումներ և բաժանումներ:

Մարմնամարզություն՝

Այս տարի մենք լողում ենք և հեծանիվ ենք վարում: Ես այս տարի սովորել եմ երկու անիվով հեծանիվ վարել և լողալ: Մենք նաև գնում ենք Մայր դպրոց: Մենք Մայր դպրոցում մարզվում ենք: Մենք նաև խաղեր ենք խաղում:

Տեխնոլոգիա`

Մենք այս տարի աշխատել ենք թղթերով. Մենք նկարել ենք թղթերի վրա ֆլոմներով, մատիտներով և գուաշով: Մենք պատրաստել ենք թելերից տիկնիկներ: Մենք նկարել ենք գուաշով փայտերի վրա: